ULOTKA DLA PACJENTA: INFORMACJA DLA UŻYTKOWNIKA
Valsargamma, 40 mg, tabletki powlekane
(Valsartanum)
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona
informacje ważne dla pacjenta.
- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.
- W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
- Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić
innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.
- Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz
punkt 4.
Spis treści ulotki:
1. Co to jest lek Valsargamma i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Valsargamma
3. Jak stosować lek Valsargamma
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Valsargamma
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. CO TO JEST LEK VALSARGAMMA I W JAKIM CELU SIĘ GO STOSUJE
Lek Valsargamma należy do grupy leków zwanych antagonistami receptorów angiotensyny II, które
pomagają kontrolować wysokie ciśnienie tętnicze krwi. Angiotensyna II jest substancją powstającą w
organizmie człowieka, która powoduje skurcz naczyń krwionośnych, tym samym podwyższając ciśnienie
tętnicze. Lek Valsargamma działa przez blokowanie aktywności angiotensyny II. W wyniku tego, naczynia
krwionośne rozszerzają się a ciśnienie tętnicze zostaje obniżone.
Lek Valsargamma, 40 mg, tabletki powlekane można stosować w leczeniu trzech różnych chorób:
• w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat. Wysokie
ciśnienie tętnicze zwiększa obciążenie serca i tętnic. Nieleczone nadciśnienie tętnicze może
prowadzić do uszkodzenia naczyń krwionośnych mózgu, serca i nerek oraz spowodować udar
mózgu, niewydolność serca lub niewydolność nerek. Wysokie ciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko
zawału serca. Obniżenie ciśnienia tętniczego do wartości prawidłowych zmniejsza ryzyko
wystąpienia tych zaburzeń.
• w leczeniu dorosłych pacjentów po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego. „Niedawny”
oznacza okres od 12 godzin do 10 dni.
• w leczeniu objawowej niewydolności serca u dorosłych pacjentów. Lek Valsargamma stosuje się,
jeśli nie można zastosować leków z grupy tzw. inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (leki
stosowane w leczeniu niewydolności serca) lub jako dodatkowe leczenie obok inhibitorów ACE,
jeśli nie można zastosować leków blokujących receptory β-adrenergiczne (inny rodzaj leków
stosowanych w leczeniu niewydolności serca).
Do objawów niewydolności serca należą duszność oraz obrzęki stóp i nóg z powodu nagromadzenia
się płynów. Są one spowodowane tym, że mięsień sercowy nie jest w stanie pompować krwi z
dostateczną siłą, aby dostarczyć organizmowi wystarczającą ilość krwi.
2. INFORMACJE WAŻNE PRZED ZASTOSOWANIEM LEKU VALSARGAMMA
Kiedy nie stosować leku Valsargamma:
• Jeśli pacjent ma uczulenie na walsartan lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku
(wymienionych w punkcie 6);
• Jeśli u pacjenta występuje ciężka postać choroby wątroby;
• Jeśli pacjentka jest w ciąży powyżej trzeciego miesiąca (nie zaleca się również stosowania leku
Valsargamma we wczesnym okresie ciąży- zobacz część dotyczącą ciąży).
Jeśli którykolwiek z wyżej wymienionych warunków jest spełniony, nie należy stosować leku
Valsargamma.
Ostrzeżenia i środki ostrożności
Przed rozpoczęciem przyjmowania Valsargammy należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką
• Jeśli u pacjenta występuje choroba wątroby;
• Jeśli stwierdzono ciężką postać choroby nerek lub jeśli pacjent jest dializowany;
• W przypadku zwężenia tętnicy nerkowej;
• Jeśli pacjentowi przeszczepiono niedawno nerkę (pacjent otrzymał nową nerkę);
• U pacjentów po zawale serca lub pacjentów z niewydolnością serca, lekarz może kontrolować
czynność nerek;
• Jeśli stwierdzono ciężką chorobę serca inną niż niewydolność serca lub zawał serca;
• Jeśli u pacjenta kiedykolwiek wcześniej wystąpił obrzęk języka i twarzy spowodowany reakcją
alergiczną, nazywaną obrzękiem naczynioruchowym po przyjęciu innego leku (w tym inhibitorów
ACE), należy powiedzieć o tym lekarzowi. Jeśli takie objawy wystąpią podczas stosowania leku
Valsargamma, należy natychmiast przerwać przyjmowanie leku Valsargamma i nigdy więcej go nie
stosować. Patrz także punkt 4, “Możliwe działania niepożądane”;
• Jeśli pacjent stosuje leki, które zwiększają ilość potasu we krwi. Obejmuje to suplementy potasu lub
substytuty soli kuchennej zawierające potas, leki oszczędzające potas i heparynę. Konieczna może
być regularna kontrola ilości potasu we krwi;
• Jeśli pacjent jest w wieku poniżej 18 lat i przyjmuje lek Valsargamma w skojarzeniu z innymi lekami
hamującymi układ renina-angiotensyna-aldosteron (lekami zmniejszającymi ciśnienie tętnicze),
lekarz będzie regularnie kontrolował czynność nerek i stężenie potasu we krwi;
• Jeśli pacjent ma aldosteronizm (chorobę, w której nadnercza wytwarzają zbyt duże ilości hormonu o
nazwie aldosteron) nie należy stosować leku Valsargamma;
• W przypadku znacznej utraty płynów (odwodnienie) w wyniku biegunki, wymiotów lub stosowania
dużych dawek leków moczopędnych (diuretyków);
• Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjentka podejrzewa, że jest w ciąży (lub planuje ciążę). Nie
zaleca się stosowania leku Valsargamma we wczesnym okresie ciąży i nie należy go stosować po
trzecim miesiącu ciąży, ponieważ może on poważnie zaszkodzić dziecku, jeśli zostanie zastosowany
na tym etapie (patrz część „Ciąża”).
Lek Valsargamma a inne leki
Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie
lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Stosowanie leku Valsargamma z pewnymi innymi lekami może mieć wpływ na leczenie. Konieczna może
być zmiana dawki, zastosowanie innych środków ostrożności lub, w pewnych przypadkach odstawienie
jednego z leków. Dotyczy to zarówno leków dostępnych na receptę, jak i bez recepty, w szczególności:
• innych leków obniżających ciśnienie tętnicze, szczególnie leków moczopędnych (diuretyków),
• leków, które zwiększają ilość potasu we krwi; w tym suplementów potasu lub substytutów soli
kuchennej zawierających potas, leków oszczędzające potas i heparyny;
• pewnych typów leków przeciwbólowych tzw. niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ),
• litu (lek stosowany w leczeniu niektórych typów chorób psychicznych).
Ponadto
• po zawale serca nie zaleca się leczenia skojarzonego z inhibitorami ACE (leki stosowane w leczeniu
zawału serca),
• w przypadku leczenia niewydolności serca nie zaleca się stosowania leku Valsargamma jednocześnie
z inhibitorami ACE i lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne (leki stosowane w leczeniu
niewydolności serca),
Valsargamma z jedzeniem i piciem
Lek Valsargamma można stosować niezależnie od posiłków.
Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność
Przed zastosowaniem każdego leku należy się poradzić lekarza lub farmaceuty.
• Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjentka podejrzewa, że jest w ciąży (lub planuje ciążę).
Lekarz zwykle poradzi, aby przerwać stosowanie leku Valsargamma przed zajściem w ciążę lub gdy
tylko pacjentka dowie się, że jest w ciąży i doradzi stosowanie innego leku zamiast leku
Valsargamma. Nie zaleca się stosowania leku Valsargamma we wczesnym okresie ciąży i nie należy
go stosować po trzecim miesiącu ciąży, ponieważ może on poważnie zaszkodzić dziecku, jeśli
zostanie zastosowany w tym okresie ciąży.
• Należy poinformować lekarza, jeśli pacjentka karmi piersią lub zamierza karmić piersią. Lek
Valsargamma nie jest zalecany u pacjentek, które karmią piersią i dlatego lekarz może zadecydować
o wyborze innego leku, szczególnie, jeśli dotyczy to karmienia noworodków lub wcześniaków.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Przed przystąpieniem do prowadzenia pojazdu, używania narzędzi lub obsługi maszyn, bądź wykonywania
innych czynności wymagających koncentracji każdy pacjent powinien zorientować się, jak lek Valsargamma
na niego wpływa. Podobnie jak wiele innych leków stosowanych w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego,
lek Valsargamma może w rzadkich przypadkach powodować zawroty głowy i wpływać na zdolność
koncentracji.
Lek Valsargamma zawiera laktozę i lecytynę sojową
Jeśli u pacjenta występuje nietolerancja niektórych cukrów lub lecytyny, należy poinformować o tym lekarza
przed rozpoczęciem przyjmowania leku.
3. JAK STOSOWAĆ LEK VALSARGAMMA
Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości
należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Osoby z wysokim ciśnieniem tętniczym często nie dostrzegają żadnych oznak tej choroby. Wiele z nich
czuje się całkiem dobrze. Z tego względu szczególnie ważne jest zgłaszanie się na wizyty u lekarza, nawet w
przypadku dobrego samopoczucia.
Stosowanie u dzieci i młodzieży (w wieku od 6 do 18 lat) z wysokim ciśnieniem tętniczym:
U pacjentów o masie ciała mniejszej niż 35 kg, dawka walsartanu wynosi zazwyczaj 40 mg raz na dobę.
U pacjentów o masie ciała 35 kg lub wyższej, dawka początkowa wynosi zazwyczaj 80 mg
walsartanu raz na dobę. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić większe dawki (dawkę można
zwiększyć do 160 mg, a maksymalnie do 320 mg).
Stan po świeżo przebytym zawale serca u dorosłych pacjentów:
Leczenie na ogół rozpoczyna się już po 12 godzinach po zawale serca, zwykle w małej dawce, 20 mg dwa
razy na dobę. Pacjent otrzymuje dawkę 20 mg, uzyskiwaną poprzez podzielenie tabletki 40 mg. Lekarz
będzie stopniowo zwiększał tę dawkę w okresie kilku tygodni do maksymalnej dawki 160 mg dwa razy na
dobę. Ostateczna dawka zależy od tolerancji leku przez danego pacjenta.
Lek Valsargamma można podawać razem z innymi lekami stosowanymi w leczeniu zawału serca, a lekarz
zadecyduje, jakie leczenie jest odpowiednie dla danego pacjenta.
Niewydolność serca u dorosłych pacjentów:
Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 40 mg dwa razy na dobę. Lekarz będzie stopniowo
zwiększał tę dawkę w okresie kilku tygodni do maksymalnej dawki 160 mg dwa razy na dobę. Ostateczna
dawka zależy od tolerancji leku przez danego pacjenta. Lek Valsargamma można podawać razem z innymi
lekami stosowanymi w leczeniu niewydolności serca, a lekarz zadecyduje, jakie leczenie jest odpowiednie w
konkretnym przypadku.
Lek Valsargamma można przyjmować niezależnie od posiłków.
Lek Valsargamma należy połykać, popijając szklanką wody.
Lek Valsargamma należy zażywać każdego dnia najlepiej o tej samej porze.
Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Valsargamma
W przypadku wystąpienia silnych zawrotów głowy i (lub) omdlenia należy bezzwłocznie skontaktować się z
lekarzem i położyć się. W razie przypadkowego przyjęcia zbyt dużej liczby tabletek należy się skontaktować
z lekarzem, farmaceutą lub szpitalem.
Pominięcie zastosowania leku Valsargamma
W przypadku pominięcia dawki leku należy ją przyjąć, tak szybko jak jest to możliwe. Jednak, jeśli zbliża
się pora przyjęcia kolejnej dawki, pacjent powinien pominąć dawkę, o której zapomniał.
Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.
Przerwanie stosowania leku Valsargamma:
Zaprzestanie leczenia lekiem Valsargamma może spowodować pogorszenie choroby. Nie należy przerywać
stosowania leku, chyba, że tak zaleci lekarz.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do
lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Niektóre objawy wymagające natychmiastowej pomocy lekarskiej:
Mogą wystąpić objawy obrzęku naczynioruchowego (szczególnej reakcji alergicznej), takie jak:
• Obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła
• Trudności z oddychaniem lub przełykaniem,
• Pokrzywka, świąd skóry
W przypadku wystąpienia któregokolwiek z tych objawów należy natychmiast skontaktować się z
lekarzem.
Działania niepożądane:
Często (występują u 1 do 10 pacjentów na 100)
• Zawroty głowy
• Niskie ciśnienie tętnicze po przyjęciu pozycji stojącej z objawami, takimi jak zawroty głowy i
omdlenie lub bez tych objawów
• Zaburzenia czynności nerek (objawy zaburzeń czynności nerek)
Niezbyt często (występują u 1 do 10 pacjentów na 1000)
• Obrzęk naczynioruchowy (patrz „Niektóre objawy wymagające natychmiastowej pomocy lekarskiej”),
• Nagła utrata przytomności (omdlenie),
• Uczucie wirowania (zawroty głowy),
• Ciężkie zaburzenia czynności nerek (objawy ostrej niewydolności nerek),
• Kurcze mięśni, zaburzenia rytmu serca (objawy hiperkaliemii),
• Duszność, trudności z oddychaniem po położeniu się na wznak, obrzęk stóp lub nóg (objawy
niewydolności serca),
• Ból głowy
• Kaszel,
• Ból brzucha,
• Nudności,
• Biegunka,
• Uczucie zmęczenia,
• Osłabienie.
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• Reakcje alergiczne przebiegające z wysypką, świądem i pokrzywką; mogą wystąpić takie objawy jak
gorączka, obrzęk i bóle stawów, bóle mięśni, obrzęk węzłów chłonnych i (lub) objawy
grypopodobne (objawy choroby posurowiczej),
• Fioletowo-czerwone plamki, gorączka, świąd (objawy stanu zapalnego naczyń krwionośnych),
• Nietypowe krwawienie lub występowanie sińców (objawy małopłytkowości),
• Bóle mięśni, gorączka, ból gardła lub owrzodzenia jamy ustnej w wyniku zakażenia (objawy małej
liczby krwinek białych, tzw. neutropenii),
• Zmniejszone stężenie hemoglobiny i zmniejszenie liczby krwinek czerwonych (co może w ciężkich
przypadkach prowadzić do niedokrwistości),
• Zmniejszone stężenie potasu we krwi, (co może w ciężkich przypadkach wywołać skurcze mięśni i
zaburzenia rytmu serca),
• Zwiększenie parametrów czynnościowych wątroby, (co może wskazywać na uszkodzenie wątroby)
oraz zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, (co może w ciężkich przypadkach, powodować
żółty odcień skóry i oczu),
• Zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi i zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy krwi
(co może wskazywać na nieprawidłową czynność nerek),
• Małe stężenie sodu we krwi (które może wywołać uczucie zmęczenia, dezorientację, drżenie mięśni i
(lub) drgawki w ciężkich przypadkach).
Częstość występowania niektórych działań niepożądanych może się różnić w zależności od choroby. Na
przykład takie działania niepożądane, jak zawroty głowy i zaburzenia czynności nerek, obserwowano
rzadziej u dorosłych pacjentów leczonych z powodu wysokiego ciśnienia tętniczego niż u dorosłych
pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca lub po świeżo przebytym zawale serca.
Działania niepożądane obserwowane u dzieci i młodzieży są podobne do występujących u dorosłych
pacjentów.
Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do:
Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Ul. Ząbkowska 41
PL-03 736 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: adr@urpl.gov.pl
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.
5. JAK PRZECHOWYWAĆ LEK VALSARGAMMA
Lek nie wymaga specjalnych warunków przechowywania.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku.
Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się uszkodzenia opakowania lub ślady próby jego otwarcia.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA I INNE INFORMACJE
Co zawiera lek Valsargamma
Substancją czynną jest walsartan.
Jedna tabletka powlekana zawiera 40 mg walsartanu.
Substancje pomocnicze
Rdzeń tabletki:
Celuloza mikrokrystaliczna
Laktoza jednowodna
Kroskarmeloza sodowa
Skrobia żelowana, kukurydziana
Poloksamer 188
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian
Skład otoczki:
Alkohol poliwinylowy
Talk
Makrogol 3350
Tytanu dwutlenek (E171)
Lecytyna sojowa
Jak wygląda lek Valsargamma i jak jest pakowany:
Białe lub prawie białe okrągłe tabletki powlekane z linią podziału po jednej stronie i gładkie po drugiej
stronie. Tabletki powlekane mogą być podzielone na połowę.
Lek Valsargamma, 40 mg, tabletki powlekane pakowany jest w blistry Aluminium/OPA/Aluminium/PVC
7, 10, 14, 28, 30, 50, 56, 60, 98 lub 100 tabletek powlekanych
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Podmiot odpowiedzialny i Wytwórca
Podmiot odpowiedzialny:
Wörwag Pharma GmbH & Co. KG
Calwer Str. 7
71 034 Böblingen
Niemcy
Wytwórca:
GE Pharmaceuticals Ltd.
Industrial Zone, Chekanitza-South area,
2140 Botevgrad
Bułgaria
Wörwag Pharma GmbH & Co. KG
Calwer Str. 7, 71034 Böblingen
Niemcy
Artesan Pharma GmbH & Co. KG
Wendlandstr. 1
29439 Lüchow
Germany
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu
odpowiedzialnego:
Wörwag Pharma GmbH & Co. KG
Przedstawicielstwo w Polsce
ul. Otrębuska 15
01-475 Warszawa
Tel: (022) 863 72 81
Fax: (022) 877 13 70
Ten produkt medyczny jest zarejestrowany w krajach członkowskich Unii Europejskiej pod
następującymi nazwami:
Słowacja Valsargamma 40 mg filmom obalené tablety
Bułgaria Valsargamma 40 mg филмирани таблетки
Czechy Valsargamma 40 mg potahované tablety
Niemcy Valsargamma 40 mg Filmtabletten
Węgry Valsargamma 40 mg filmtabletta
Polska Valsargamma
Rumunia Valsargamma 40 mg comprimate filmate
Data zatwierdzenia ulotki: 15.09.2013
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Valsargamma, 40 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY SUBSTANCJI CZYNNYCH
Każda tabletka powlekana zawiera 40 mg walsartanu (Valsartanum)
Substancje pomocnicze:
Każda tabletka zawiera 18,86 mg laktozy jednowodnej oraz 0,09 mg lecytyny sojowej
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki powlekane
Białe lub prawie białe okrągłe tabletki powlekane z linią podziału po jednej stronie i gładkie po drugiej
stronie.
Tabletki powlekane mogą być podzielone na połowę.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Nadciśnienie tętnicze
Leczenie nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Leczenie dorosłych pacjentów w stabilnym stanie klinicznym z objawową niewydolnością serca lub
bezobjawową niewydolnością skurczową lewej komory po świeżo przebytym (12 godzin do 10 dni) zawale
mięśnia sercowego (patrz punkt 4.4 i 5.1)
Niewydolność serca
Leczenie objawowej niewydolności serca u dorosłych pacjentów, w przypadku, kiedy nie można zastosować
inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) lub jako leczenie skojarzone z inhibitorami ACE, jeśli nie
można zastosować leków blokujących receptory β-adrenergiczne (patrz punkty 4.4 i 5.1)
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
U pacjentów w stabilnym stanie klinicznym leczenie może być rozpoczęte już po 12 godzinach od
rozpoznania zawału mięśnia sercowego. Po zastosowaniu dawki początkowej 20 mg dwa razy na dobę, przez
następnych kilka tygodni należy stopniowo zwiększać dawkę walsartanu do 40 mg, 80 mg i 160 mg, dwa
razy na dobę. Dawkę początkową zapewnia podzielna tabletka 40 mg. Maksymalną dawką docelową jest
160 mg podawane dwa razy na dobę. Zwykle zaleca się, aby po rozpoczęciu leczenia pacjenci przez dwa
tygodnie otrzymywali dawkę 80 mg dwa razy na dobę, a maksymalną dawkę docelową 160 mg podawaną
dwa razy na dobę należy wprowadzić w ciągu 3 miesięcy, w zależności od tolerancji leku przez pacjenta.
Jeśli wystąpi objawowe niedociśnienie tętnicze lub zaburzenie czynności nerek, należy rozważyć
zmniejszenie dawki. Walsartan może być stosowany u pacjentów przyjmujących inne leki stosowane w
leczeniu zawału mięśnia sercowego, takie jak leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy, leki blokujące
receptory β-adrenergiczne, statyny i leki moczopędne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z
inhibitorami ACE ( patrz punkty 4.4 i 5.1).
Ocena stanu pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czynności
nerek.
Niewydolność serca
Zalecana dawka początkowa produktu leczniczego Valsargamma to 40 mg dwa razy na dobę. Zwiększanie
dawki kolejno do 80 mg i 160 mg podawanych dwa razy na dobę powinno być wprowadzane w odstępach co
najmniej dwutygodniowych, do uzyskania największej dawki tolerowanej przez pacjenta. W przypadku
jednoczesnego stosowania leku moczopędnego należy rozważyć zmniejszenie jego dawki. Maksymalna
dawka dobowa zastosowana w badaniach klinicznych wynosiła 320 mg walsartanu w dawkach
podzielonych. Walsartan może być stosowany u pacjentów przyjmujących inne leki stosowane w leczeniu
niewydolności serca. Jednakże jednoczesne podawanie trzech leków (walsartanu z inhibitorami ACE i
lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne) (patrz punkt 4.4 i 5.1) nie jest zalecane.
Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek.
Dodatkowe informacje dotyczące szczególnych populacji
Stosowanie u osób w podeszłym wieku
Nie ma konieczności zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
Nie ma konieczności zmiany dawkowania u dorosłych pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min (patrz
punkty 4.4 i 5.2)
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
Stosowanie produktu leczniczego Valsargamma jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u pacjentów z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez cholestazy nie należy
stosować dawek większych niż 80 mg walsartanu na dobę.
Dzieci i młodzież
Nadciśnienie tętnicze u dzieci i młodzieży
Dzieci i młodzież w wieku od 6 do 18 lat
Dawka początkowa wynosi 40 mg raz na dobę w przypadku dzieci o masie ciała mniejszej niż 35 kg oraz 80
mg raz na dobę w przypadku dzieci o masie ciała 35 kg lub większej. Dawkę produktu leczniczego należy
dostosować w zależności od uzyskanego działania przeciwnadciśnieniowego. Maksymalne dawki produktu
leczniczego oceniane w badaniach klinicznych podano w poniższej tabeli.
Dawki większe od wymienionych nie były ocenianie w badaniach klinicznych i z tego względu nie są
zalecane.
Masa ciała Maksymalna dawka oceniana w badaniach
klinicznych
≥ 18 kg do < 35 kg 80 mg
≥35 kg do < 80kg 160 mg
≥80 kg do ≤ 160 kg 320 mg
Dzieci w wieku poniżej 6 lat
Dostępne dane przedstawiono w punktach 4.8, 5.1 oraz 5.2. Jednak nie ustalono skuteczności i
bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego Valsargamma u dzieci od 1 do 6 lat.
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat z zaburzeniami czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30 ml/min oraz
tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie pacjentów nie zaleca się stosowania
walsartanu. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny większym
niż 30ml/min. Należy ściśle kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy (patrz punkty 4.4 i
5.2).
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat z zaburzeniami czynności wątroby
Podobnie jak u dorosłych pacjentów, produkt leczniczy Valsargamma jest przeciwwskazany u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u pacjentów z cholestazą
(patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2). Doświadczenie kliniczne dotyczące podawania walsartanu dzieciom i młodzieży
z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby jest ograniczone. U tych pacjentów dawka
walsartanu nie może być większa niż 80 mg.
Niewydolność serca i stan po świeżym zawale mięśnie sercowego u dzieci i młodzieży
Produkt leczniczy Valsargamma nie jest zalecany w leczeniu niewydolności serca lub świeżego zawału
mięśnia sercowego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat ze względu na brak danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Sposób podania
Produkt leczniczy Valsargamma może być przyjmowany niezależnie od posiłków i powinien być
przyjmowany z wodą.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1
- Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby i cholestaza
- Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6)
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Produkt leczniczy Valsargamma zawiera laktozę. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy,
niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować
tego produktu leczniczego.
Produkt leczniczy Valsargamma zawiera lecytynę sojową i z tego względu nie powinien być stosowany u
pacjentów z nietolerancją lecytyny.
Hiperkaliemia
Produkt leczniczy nie jest zalecany w przypadku jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków
moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków,
które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu (heparyna itp.). Należy zapewnić odpowiednią kontrolę
stężenia potasu.
Zaburzenia czynności nerek
Ponieważ jak dotąd brak doświadczeń odnośnie bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego u
pacjentów z klirensem kreatyniny <10ml/min i pacjentów dializowanych, dlatego należy zachować
ostrożność stosując walsartan w tej grupie. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u dorosłych pacjentów
z klirensem kreatyniny >10ml/min (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Zaburzenia czynności wątroby
Produkt leczniczy Valsargamma należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych
zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni
W rzadkich przypadkach na początku leczenia produktem leczniczym Valsargamma u pacjentów ze
znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. z powodu przyjmowania dużych dawek leków
moczopędnych, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Przed rozpoczęciem leczenia produktem
leczniczym Valsargamma należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej, np. zmniejszając
dawkę leku moczopędnego.
Zwężenie tętnicy nerkowej
W przypadku pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej
nerki bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego Valsargamma nie zostało ustalone.
Krótkotrwałe podawanie walsartanu 12 pacjentom z wtórnym nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym
spowodowanym jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej nie wywołało istotnych zmian
hemodynamicznych w nerkach ani nie wpłynęło na stężenie kreatyniny w surowicy lub azotu mocznikowego
(BUN) we krwi. Jednakże, w związku z tym, że inne leki działające na układ renina-angiotensyna mogą
powodować zwiększenia stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, u pacjentów z jednostronnym
zwężeniem tętnicy nerkowej leczonych walsartanem zaleca się, jako środek ostrożności, regularną kontrolę
czynności nerek.
Przeszczepienie nerek
Dotychczas brak doświadczeń w zakresie bezpieczeństwa stosowania walsartanu u pacjentów, którym
niedawno przeszczepiono nerkę.
Hiperaldosteronizm pierwotny
U pacjentów, u których występuje pierwotny hiperaldosteronizm nie należy stosować produktu leczniczego
Valsargamma, ponieważ ich system renina-angiotensyna jest nieaktywny.
Zwężenie zastawki aortalnej i dwudzielnej, przerostowa kardiomiopatia zawężająca
Tak jak w przypadku wszystkich leków rozszerzających naczynia, należy zwrócić szczególną uwagę na
pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej i dwudzielnej lub z przerostową kardiomiopatią zawężającą
(ang. HOCM).
Ciąża
W trakcie ciąży nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA). Jeśli
dalsze leczenie AIIRA nie jest nieodzowne, u pacjentek planujących ciążę należy stosować alternatywne
leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie ciąży. W
przypadku stwierdzenia ciąży leczenie AIIRA należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe, rozpocząć
alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Jednoczesne stosowanie kaptoprylu z walsartanem nie wykazało żadnej dodatkowej korzyści klinicznej,
natomiast zwiększyło ryzyko wystąpienia działań niepożądanych w porównaniu z jednym lub drugim lekiem
stosowanym w monoterapii (patrz punkty 4.2 i 5.1). Z tego względu jednoczesne stosowanie walsartanu i
inhibitora ACE nie jest zalecane.
Należy zachować ostrożność na początku leczenia u pacjentów po zawale mięśnia sercowego. Ocena stanu
pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek (patrz
punkt 4.2).
Stosowanie walsartanu u pacjentów po zawale mięśnia sercowego zwykle powoduje pewne obniżenie
ciśnienia tętniczego, ale przerwanie leczenia ze względu na utrzymujące się objawowe niedociśnienie
tętnicze nie jest zwykle konieczne, pod warunkiem, że pacjent przestrzega zaleceń dawkowania (patrz punkt
4.2).
Niewydolność serca
U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesna terapia inhibitorem ACE, lekiem blokującym receptory β –
adrenergiczne i walsartanem nie wykazała żadnej klinicznej korzyści (patrz punkt 5.1). Takie leczenie
skojarzone wyraźnie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych i z tego powodu nie jest zalecane.
Należy zachować ostrożność na początku leczenia u pacjentów z niewydolnością serca. Ocena stanu pacjenta
z niewydolnością serca powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek (patrz punkt 4.2).
Stosowanie walsartanu u pacjentów z niewydolnością serca zwykle powoduje pewne obniżenie ciśnienia
tętniczego, ale przerwanie leczenia ze względu na utrzymujące się objawowe niedociśnienie tętnicze nie jest
zwykle konieczne, pod warunkiem, że pacjent przestrzega zaleceń dawkowania (patrz punkt 4.2).
U pacjentów, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna (np.
pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny
związane było z oligurią i (lub) narastaniem stężenia mocznika oraz, w rzadkich przypadkach, z ostrą
niewydolnością nerek i (lub) zgonem. Ponieważ walsartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, nie
można wykluczyć, że stosowanie produktu leczniczego Valsargamma spowoduje zaburzenia czynności
nerek.
Dzieci i młodzież
Zaburzenia czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30 ml/min oraz
tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie pacjentów nie zaleca się stosowania
walsartanu. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny większym
niż 30ml/min. Należy ściśle kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy podczas leczenia
walsartanem. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy podczas stosowania walsartanu występują inne zaburzenia
(gorączka, odwodnienie), które mogą wpływać na czynności nerek.
Zaburzenia czynności wątroby
Podobnie jak u dorosłych pacjentów, produkt leczniczy Valsargamma jest przeciwwskazany do stosowania u
dzieci i młodzieży z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u
pacjentów z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2). Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania
walsartanu u dzieci i młodzieży z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby jest
ograniczone. U tych pacjentów dawka walsartanu nie może być większa niż 80 mg.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Jednoczesne stosowanie, które nie jest zalecane
Lit
Zgłaszano przypadki odwracalnego zwiększenia stężenia litu w surowicy i nasilenia jego toksyczności
podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE. Z powodu braku doświadczeń w zakresie
jednoczesnego stosowania walsartanu i litu, nie zaleca się skojarzonego stosowania tych produktów
leczniczych. Jeśli takie leczenie skojarzone okaże się konieczne, zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia litu
w surowicy krwi.
Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i
inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu
Jeśli istnieje konieczność zastosowania produktu leczniczego wpływającego na stężenie potasu jednocześnie
z walsartanem, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.
Wymagana ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w
dawce >3g/dobę i nieselektywne NLPZ
W przypadku jednoczesnego podawania antagonistów receptora angiotensyny II z NLPZ może nastąpić
osłabienie działania hipotensyjnego. Ponadto jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny
II i NLPZ może prowadzić do podwyższonego ryzyka pogorszenia się czynności nerek i zwiększenia
stężenia potasu w surowicy krwi. Z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia,
jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta.
Inne
W badaniach interakcji lekowych walsartanu nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji walsartanu z
żadną z następujących substancji: cymetydyna, warfaryna, furosemid, digoksyna, atenolol, indometacyna,
hydrochlorotiazyd, amlodypina i glibenklamid.
Dzieci i młodzież
W nadciśnieniu tętniczym u dzieci i młodzieży często współistnieją zaburzenia czynności nerek. Zaleca się
ostrożność podczas jednoczesnego stosowania walsartanu i innych substancji hamujących układ renina-
angiotensyna-aldosteron, mogących zwiększać stężenie potasu we surowicy. Należy ściśle kontrolować
czynności nerek oraz stężenie potasu w surowicy.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Nie zaleca się stosowania leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) w trakcie
pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie leków AIIRA jest przeciwwskazane w
trakcie drugiego i trzeciego trymestru ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka teratogenności po podaniu inhibitorów ACE w trakcie pierwszego
trymestru ciąży nie są jednoznaczne, jednak nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Brak
danych z kontrolowanych badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego ze stosowaniem
AIIRA, niemniej, takie ryzyko może istnieć dla tej klasy leków. Jeśli dalsze leczenie AIIRA nie jest
nieodzowne, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe
o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie
AIIRA należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Stwierdzono, że
przyjmowanie AIIRA w drugim i trzecim trymestrze ciąży powoduje działanie fetotoksyczne (pogorszenie
czynności nerek, hipotonia, hiperkaliemię) - patrz również punkt 5.3 „Przedkliniczne dane o
bezpieczeństwie”. W razie ekspozycji na AIIRA począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się kontrolne
badania ultrasonograficzne czynności nerek i rozwoju czaszki płodu.
Niemowlęta, których matki stosowały AIIRA, należy objąć ścisłą obserwacją pod kątem hipotonii (patrz
również punkty 4.3 i 4.4).
Laktacja
Z uwagi na brak informacji dotyczących stosowania walsartanu w trakcie karmienia piersią, nie zaleca się
produktu leczniczego Valsargamma; zaleca się zastosowanie leków o lepiej ustalonym profilu
bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, szczególnie podczas karmienia noworodków lub wcześniaków.
Płodność
Walsartan nie wpływał niekorzystnie na sprawność reprodukcyjną samców i samic szczurów po podaniu
doustnym dawek do 200 mg/kg mc./dobę. Dawka ta stanowi 6-krotność maksymalnej dawki zalecanej do
stosowania u ludzi, podanej w mg/m2 pc.(obliczenia zakładają podanie doustne dawki 320 mg/dobę
pacjentowi o masie ciała 60 kg).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie prowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów
mechanicznych. W trakcie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę
możliwość sporadycznego występowania zawrotów głowy lub uczucia zmęczenia.
4.8 Działania niepożądane
W kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
ogólna częstość występowania działań niepożądanych w grupie leczonej walsartanem była porównywalna z
częstością występującą w grupie placebo i odpowiadała jego właściwościom farmakologicznym. Wydaje się,
że częstość występowania działań niepożądanych nie była związana z dawką ani czasem trwania leczenia;
nie wykazano również związku z płcią, wiekiem lub rasą pacjentów.
Działania niepożądane zgłaszane w trakcie badań klinicznych, po wprowadzeniu produktu leczniczego do
obrotu i z badań diagnostycznych są wymienione w tabeli poniżej zgodnie z klasyfikacją układów i
narządów.
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane według częstości ich występowanie (najczęstsze działania
wymieniono w pierwszej kolejności) w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często ( ≥1/100 do<1/10),
niezbyt często (≥1/1000 do<1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10000), w tym
pojedyncze przypadki. W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane
są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Ustalenie częstości występowania działań niepożądanych i zaburzeń w badaniach diagnostycznych
zgłoszonych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu nie jest możliwe; dlatego wymienione są z
określeniem częstości jako „nieznana”.
• Nadciśnienie tętnicze
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Nieznana Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie
hematokrytu, neutropenia, małopłytkowość
Zaburzenia układu immunologicznego
Nieznana Nadwrażliwość, w tym choroba posurowicza
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Nieznana Zwiększenie stężenia potasu w surowicy,
hiponatremia
Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Zaburzenia naczyniowe
Nieznana Zapalenie naczyń
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często Kaszel
Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często Bóle brzucha
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Nieznana Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych,
zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Nieznana Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Nieznana Bóle mięśni
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Nieznana Niewydolność i zaburzenia czynności nerek,
zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często Uczucie zmęczenia
Dzieci i młodzież
Nadciśnienie tętnicze
Działanie przeciwnadciśnieniowe walsartanu oceniano w dwóch randomizowanych, podwójnie zaślepionych
badaniach klinicznych z udziałem 561 pacjentów w wieku od 6 do 18 lat. Za wyjątkiem pojedynczych
zaburzeń żołądka i jelit (takich jak bóle brzucha, nudności, wymioty) oraz zawrotów głowy, nie stwierdzono
istotnych różnic w odniesieniu do rodzaju, częstości i nasilenia działań niepożądanych pomiędzy profilem
bezpieczeństwa w populacji dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat, a wcześniej zgłaszanym profilem
bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych.
Ocena funkcji neuropoznawczych oraz rozwoju pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do 16 lat wykazała,
że trwające do jednego roku leczenie walsartanem nie miało całościowego, istotnego klinicznie,
niekorzystnego wpływu na te funkcje.
W podwójnie ślepym, randomizowanym badaniu z udziałem 90 dzieci w wieku od 1 do 6 lat
kontynuowanym jako 12- miesięczne przedłużone badanie otwarte odnotowano dwa zgony i pojedyncze
przypadki znacznego zwiększenia aktywności transaminaz wątrobowych. Zdarzenia te wystąpiły w populacji
pacjentów z istotnymi współistniejącymi chorobami. Związek przyczynowy z leczeniem walsartanem nie
został ustalony. W drugim badaniu, do którego włączono 75 dzieci w wieku od 1do 6 lat nie odnotowano
żadnych przypadków znacznego zwiększenia aktywności transaminaz wątrobowych ani zgonów związanych
z leczeniem walsartanem.
U dzieci i młodzieży od 6 do 18 lat ze współistniejącą przewlekłą chorobą nerek obserwowano
hiperkaliemię.
Profil bezpieczeństwa obserwowany w kontrolowanych badaniach klinicznych u dorosłych pacjentów po
zawale mięśnia sercowego i (lub) z niewydolnością serca różni się od ogólnego profilu bezpieczeństwa
stwierdzanego u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Może to być związane z zasadniczą chorobą
pacjenta. Działania niepożądane, które wystąpiły u dorosłych pacjentów po zawale mięśnia sercowego i (lub)
z niewydolnością serca, są wymienione poniżej:
• Stan po zawale mięśnia sercowego i (lub) niewydolność serca (badane wyłącznie u dorosłych
pacjentów)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Nieznana Małopłytkowość
Zaburzenia układu immunologicznego
Nieznana Nadwrażliwość, w tym choroba posurowicza
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Niezbyt często Hiperkaliemia
Nieznana Zwiększenie stężenia potasu w surowicy,
hiponatremia
Zaburzenia układu nerwowego
Często Zawroty głowy, zawroty głowy związane z pozycją
ciała
Niezbyt często Omdlenie, bóle głowy
Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Zaburzenia serca
Niezbyt często Niewydolność serca
Zaburzenia naczyniowe
Często Niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie
ortostatyczne
Nieznana Zapalenie naczyń
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często Kaszel
Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często Nudności, biegunka
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Nieznana Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często Obrzęk naczynioruchowy
Nieznana Wysypka, świąd
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Nieznana Bóle mięśni
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często Niewydolność i zaburzenia czynności nerek
Niezbyt często Ostra niewydolność nerek, zwiększenie stężenia
kreatyniny w surowicy
Nieznana Zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we
krwi
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często Osłabienie, uczucie zmęczenia.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie
podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem:
Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Ul. Ząbkowska 41
PL-03 736 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: adr@urpl.gov.pl
4.9 Przedawkowanie
Objawy
Przedawkowanie produktu leczniczego Valsargamma może spowodować znaczne niedociśnienie tętnicze, co
może doprowadzić do obniżonego poziomu świadomości, zapaści krążeniowej i (lub) wstrząsu.
Leczenie
Postępowanie po przedawkowaniu zależy od czasu przyjęcia produktu leczniczego i rodzaju oraz ciężkości
objawów; najistotniejsze jest ustabilizowanie krążenia. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego
pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i skorygować objętość krwi krążącej.
Zastosowanie hemodializy w celu usunięcia walsartanu z krążenia jest mało skuteczne.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Antagoniści receptora angiotensyny II (proste),
Kod ATC: C09CA03
Walsartan jest aktywnym po podaniu doustnym, silnym i specyficznym antagonistą receptora angiotensyny
II (Ang II). Działa wybiórczo na podtyp receptora AT1, który jest odpowiedzialny za znane działania
angiotensyny II. Zwiększone stężenie angiotensyny II w osoczu po zablokowaniu receptora AT1 przez
walsartan może stymulować odblokowany receptor AT2, który wydaje się działać antagonistycznie w
stosunku do receptora AT1. Walsartan nie wykazuje nawet częściowej aktywności agonistycznej w stosunku
do receptora AT1, ma też dużo większe (około 20 000 razy) powinowactwo do receptora AT1 , niż do
receptora AT2. Nie stwierdzono, aby walsartan wiązał się lub blokował inne receptory hormonów lub kanały
jonowe, o których wiadomo, że są istotne w regulacji sercowo-naczyniowej. Walsartan nie hamuje
aktywności konwertazy angiotensyny (ACE, znanej również jako kininaza II), która przekształca Ang I w
Ang II i powoduje rozpad bradykininy. Ponieważ nie ma wpływu na ACE i nie nasila działania bradykininy
lub substancji P, prawdopodobieństwo wystąpienia kaszlu przy stosowaniu antagonistów receptora
angiotensyny II jest niewielkie. W badaniach klinicznych, w których walsartan był porównywany z
inhibitorem ACE, częstość występowania suchego kaszlu była znamiennie mniejsza (P<0,05) u pacjentów
leczonych walsartanem niż u pacjentów, którzy otrzymywali inhibitor ACE (odpowiednio 2,6% i 7,9%). W
badaniu klinicznym pacjentów z suchym kaszlem w trakcie leczenia inhibitorami ACE w wywiadzie, 19,5%
osób otrzymujących walsartan i 19% przyjmujących tiazydowe leki moczopędne skarżyło się na
występowanie kaszlu w porównaniu z 68,5% pacjentów leczonych inhibitorami ACE (P<0,05).
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Badanie Valiant (ang. VALsartan In Acute myocardial iNfarcTion) było randomizowanym, kontrolowanym,
międzynarodowym badaniem z zastosowaniem podwójnie ślepej próby, przeprowadzonym z udziałem
14 703 pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego oraz z objawami przedmiotowymi, podmiotowymi
lub potwierdzeniem radiologicznym zastoinowej niewydolności serca i (lub) potwierdzeniem
lewokomorowej niewydolności skurczowej (objawiającej się frakcją wyrzutową serca ≤40% w
wentrikulografii radioizotopowej lub ≤35% w echokardiografii lub angiografii kontrastowej). Pacjenci w
czasie od 12 godzin do 10 dni po wystąpieniu objawów zawału mięśnia sercowego byli losowo przypisywani
do jednej z trzech grup terapeutycznych: walsartanu, kaptoprylu lub walsartanu w skojarzeniu z
kaptoprylem. Średni czas leczenia wynosił dwa lata. Pierwszorzędnym punktem końcowym był czas do
zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
Walsartan był równie skuteczny jak kaptopryl w zmniejszaniu umieralności z jakiejkolwiek przyczyny po
zawale mięśnia sercowego. Odsetek zgonów z jakiejkolwiek przyczyny był podobny we wszystkich grupach
(walsartan: 19,9%, kaptopryl: 19,5% i walsartan + kaptopryl: 19,3%). Stosowanie walsartanu w skojarzeniu
z kaptoprylem nie przyniosło żadnych dodatkowych korzyści w porównaniu do podawania samego
kaptoprylu. Nie stwierdzono żadnych różnic pomiędzy walsartanem a kaptoprylem w zakresie umieralności
z jakiejkolwiek przyczyny w zależności od wieku, płci, rasy, leczenia podstawowego czy choroby
podstawowej. Walsartan zwiększał również czas przeżycia i zmniejszał umieralność z powodów sercowo-
naczyniowych oraz skracał czas hospitalizacji z powodu niewydolności serca, powtórnego zawału mięśnia
sercowego, skutecznej resuscytacji krążeniowej i udaru niezakończonego zgonem (drugorzędowy złożony
punkt końcowy).
U pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego profil bezpieczeństwa walsartanu odpowiadał
przebiegowi klinicznemu. W zakresie czynności nerek zaobserwowano podwojenie stężenia kreatyniny w
surowicy u 4,2% pacjentów leczonych walsartanem, u 4,8% pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone
walsartanem i kaptoprylem oraz u 3,4% pacjentów leczonych kaptoprylem. Leczenia przerwano z powodu
różnego typu zaburzeń czynności nerek u 1,1% pacjentów leczonych walsartanem i kaptoprylem oraz u 0,8%
pacjentów leczonych kaptoprylem. W ramach oceny pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego
należy przeprowadzić ocenę czynności nerek.
Nie stwierdzono różnic w całkowitej umieralności, umieralności z powodów sercowo-naczyniowych oraz
chorobowości, podczas jednoczesnego stosowania leków blokujących receptory β-adrenergiczne z
walsartanem i kaptoprylem, stosowania wyłącznie walsartanu lub wyłącznie kaptoprylu. Niezależnie od
rodzaju leczenia, umieralność była mniejsza w grupie pacjentów leczonych lekami blokującymi receptory
β-adrenergiczne, co potwierdza znane korzyści ze stosowania leków blokujących receptory β-adrenergiczne
w tej populacji pacjentów.
Niewydolność serca
Badanie Val-HeFt było randomizowanym, kontrolowanym, międzynarodowym badaniem klinicznym
porównującym walsartan do placebo pod względem chorobowości i umieralności u 5010 pacjentów z
niewydolnością serca (62% klasa II, 36% klasa III i 2% klasa IV wg NYHA) otrzymujących standardowe
leczenie, z frakcją wyrzutową lewej komory LVEF <40% i wymiarem końcoworozkurczowym lewej
komory (LVIDD) >2,9 cm/m2. Podstawowa terapia składała się z inhibitorów ACE (93%), leków
moczopędnych (86%), digoksyny (67%) i leków blokujących receptory β-adrenergiczne (36%). Średni okres
obserwacji chorych wyniósł prawie dwa lata. Średnia dobowa dawka walsartanu w badaniu Val-HeFt
wynosiła 254 mg. W badaniu oceniano dwa pierwszorzędowe punkty końcowe: umieralność z jakiejkolwiek
przyczyny (czas przeżycia) oraz punkt końcowy złożony z umieralności i chorobowości w związku z
niewydolnością serca (czas do pierwszego incydentu chorobowego) zdefiniowany jako zgon, nagły zgon z
resuscytacją, hospitalizacja z powodu niewydolności serca lub podawanie dożylne leków inotropowych lub
rozszerzających naczynia przez co najmniej 4 godziny bez jednoczesnej hospitalizacji.
Umieralność z jakiejkolwiek przyczyny była podobna (p=NS) w grupie leczonej walsartanem (19,7%) i
otrzymującej placebo (19,4%). Podstawową korzyścią było zmniejszenie o 27,5% (95% przedział ufności:
17% do 37%) ryzyka do czasu do pierwszej hospitalizacji w związku z niewydolnością serca (odpowiednio
13,9% i 18,5%). Wyniki wskazujące wyższość placebo (złożony punkt końcowy umieralności i
chorobowości wynosił 21,9% w grupie otrzymującej placebo i 25,4% w grupie leczonej walsartanem)
obserwowano u tych pacjentów, u których zastosowano leczenie skojarzone trzema lekami: inhibitorem
ACE, lekiem blokującym receptory β-adrenergiczne i walsartanem.
Korzyści w zakresie chorobowości były największe w podgrupie pacjentów, którzy nie otrzymywali
inhibitora ACE (n=366). W tej podgrupie pacjentów umieralność z jakiejkolwiek przyczyny była znacząco
mniejsza (o 33%) u leczonych walsartanem w porównaniu z placebo (95% przedział ufności: - 6% do 58%)
(odpowiednio 17,3% dla walsartanu i 27,1% dla placebo), a złożone ryzyko umieralności i chorobowości
było mniejsze o 44% (odpowiednio 24,9% dla walsartanu i 42,5% dla placebo).
Wśród pacjentów otrzymujących inhibitor ACE bez leku blokującego receptory β-adrenergiczne umieralność
z jakiejkolwiek przyczyny była podobna (p=NS) w grupie leczonej walsartanem (21,8%) i grupie
otrzymującej placebo (22,5%). Łączne ryzyko umieralności i chorobowości było znacząco mniejsze (o
18,3% ; 95% przedział ufności: 8% do 28% ), dla walsartanu w porównaniu z placebo (odpowiednio 31,0% i
36,3%).
W całej populacji, która wzięła udział w badaniu Val-HeFt, u pacjentów leczonych walsartanem stwierdzono
znaczącą poprawę wg kryteriów NYHA, a także objawów przedmiotowych i podmiotowych niewydolności
serca, obejmujących duszność, zmęczenie, obrzęki i oddechowe trzeszczenia u podstawy płuc, w
porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo. Jakość życia pacjentów leczonych walsartanem była
lepsza, jak wykazała w punkcie końcowym zmiana punktacji wg Minnesota Living with Heart Failure
Quality of Life w punkcie końcowym w stosunku do stanu początkowego, w porównaniu z placebo. Frakcja
wyrzutowa w punkcie końcowym u pacjentów leczonych walsartanem znacząco zwiększyła się, wewnętrzna
wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVIDD) zmniejszył się znacząco w stosunku do wartości
wyjściowych w porównaniu z placebo.
Dzieci i młodzież
Nadciśnienie
Działanie przeciwnadciśnieniowe walsartanu oceniano w czterech randomizowanych, podwójnie
zaślepionych badaniach klinicznych z udziałem 561 pacjentów w wieku od 6 do 18 lat oraz u 165 pacjentów
w wieku od 1 do 6 lat. Do najczęstszych chorób współistniejących o potencjalnym wpływie na
występowanie nadciśnienia tętniczego u uczestników badania należały zaburzenia nerek i układu
moczowego oraz otyłość.
Doświadczenie kliniczne u dzieci w wieku od 6 lat
W badaniu klinicznym z udziałem 261 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku od 6 do 16 lat,
pacjenci o masie ciała < 35 kg otrzymywali walsartan w dawce 10, 40 lub 80 mg na dobę (dawki małe,
średnie i duże), a pacjenci o masie ciała ≥ 35 kg otrzymywali walsartan w dawce 20, 80, 160 mg na dobę
(dawki małe, średnie i duże). Pod koniec 2-tygodniowego okresu leczenia walsartan spowodował
zmniejszenie zarówno skurczowego, jak i rozkurczowego ciśnienia tętniczego w sposób zależny od dawki.
Podsumowując, trzy wielkości dawek walsartanu (małe, średnie i duże) spowodowały istotne zmniejszenie
skurczowego ciśnienia tętniczego względem wartości wyjściowych, odpowiednio o 8, 10 i 12 mmHg.
Pacjentów ponownie zrandomizowano do grupy kontynuującej leczenie tą samą dawką walsartanu lub do
grupy placebo. U pacjentów kontynuujących leczenie średnimi lub dużymi dawkami walsartanu, najniższe
wartości skurczowego ciśnienia tętniczego były o 4 i 7 mmHg mniejsze od wartości uzyskanych w grupie
placebo. U pacjentów leczonych małymi dawkami walsartanu najniższe skurczowe ciśnienie tętnicze było
podobne do obserwowanego w grupie placebo. Podsumowując, walsartan wywierał spójne zależne od dawki
działanie przeciwnadciśnieniowe we wszystkich podgrupach zróżnicowanych demograficznie.
W innym badaniu klinicznym z udziałem 300 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku od 6 do 18 lat,
osoby spełniające kryteria włączenia zrandomizowano do grupy otrzymującej tabletki walsartanu lub
enalaprylu przez 12 tygodni. Dzieci o masie ciała pomiędzy ≥18 kg a < 35 kg otrzymywały 80 mg
walsartanu lub 10 mg enalaprylu; dzieci o masie ciała od ≥ 35 kg do< 80 kg otrzymywały 160 mg walsartanu
lub 20 mg enalaprylu, a dzieciom o masie ciała ≥80 kg podawano 320 mg walsartanu lub 40 mg enalaprylu.
U pacjentów leczonych walsartanem zmniejszenie skurczowego ciśnienia tętniczego było porównywalne do
efektu uzyskanego u pacjentów leczonych enalaprylem (odpowiednio 15 mmHg i 14 mmHg) (wartość
p<0,0001 w badaniu równoważności). Podobne wyniki uzyskano dla rozkurczowego ciśnienia tętniczego, ze
zmniejszeniem o 9,1 mmHg, w grupie walsartanu i 8,5 mmHg w grupie enalaprylu.
Doświadczenie kliniczne w leczeniu dzieci w wieku poniżej 6 lat
Pacjenci w wieku od 1 do 6 lat uczestniczyli w dwóch badaniach klinicznych (odpowiednio po 90 i 75
pacjentów). Do badań tych nie włączono dzieci w wieku poniżej 1 roku. W pierwszym badaniu skuteczność
walsartanu porównywano z placebo, jednak nie udało się wykazać zależności odpowiedzi na leczenie od
dawki. W drugim badaniu, podawanie większych dawek walsartanu było związane ze znaczniejszym
obniżeniem ciśnienia tętniczego, jednak zależność odpowiedzi na leczenie od dawki nie osiągnęła
znamienności statystycznej, a różnica pomiędzy grupą, w której podawano substancję czynną a grupą
przyjmującą placebo nie była istotna (patrz punkt 4.8).
Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek przedstawienia wyników badań z walsartanem we
wszystkich podgrupach pacjentów pediatrycznych z niewydolnością serca oraz z niewydolnością serca po
świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego. Patrz punkt 4.2, informacja dotycząca stosowania leku u
dzieci i młodzieży.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie:
Po podaniu doustnym samego walsartanu maksymalne stężenie walsartanu w osoczu występuje po 2-4
godzinach w przypadku tabletek oraz po 1-2 godzinach w przypadku roztworu. Średnia bezwzględna
biodostępność leku wynosi 23% i 39% odpowiednio po podaniu tabletek i roztworu. W przypadku podania
walsartanu z pokarmem pole pod krzywą (AUC) dla walsartanu jest zmniejszone o około 40%, a
maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) o około 50%, chociaż po około ośmiu godzinach po podaniu dawki
stężenia walsartanu w osoczu są podobne w grupie przyjmującej lek z posiłkiem i w grupie przyjmującej lek
na czczo. Wraz ze zmniejszeniem AUC nie następuje jednak kliniczne znamienne osłabienie działania
terapeutycznego, dlatego walsartan można podawać niezależnie od posiłków.
Dystrybucja:
Objętość dystrybucji walsartanu w stanie stacjonarnym po podaniu dożylnym wynosi około 17 litrów, co
wskazuje na brak rozległej dystrybucji walsartanu w tkankach. Walsartan w dużym stopniu wiąże się z
białkami osocza (94-97%), głównie z albuminami.
Metabolizm:
Walsartan nie ulega znacznej biotransformacji, ponieważ jedynie około 20% dawki jest wykrywane w
postaci metabolitów. Hydroksymetabolit został wykryty w osoczu w małych stężeniach (poniżej 10% pola
pod krzywą dla walsartanu). Metabolit ten jest farmakologicznie nieczynny.
Wydalanie:
Walsartan wykazuje wielowykładniczą kinetykę procesu eliminacji (t1/2α<1 h i t1/2β około 9 h). Walsartan jest
wydalany przede wszystkim z żółcią w kale (około 83% dawki) i przez nerki (około 13% dawki), głównie w
postaci niezmienionej. Po podaniu dożylnym klirens walsartanu z osocza wynosi około 2 l/h, a klirens
nerkowy około 0,62 l/h (około 30% całkowitego klirensu). Okres półtrwania walsartanu wynosi 6 godzin.
Pacjenci z niewydolnością serca
Przeciętny czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia oraz okres półtrwania w fazie eliminacji walsartanu u
pacjentów z niewydolnością serca i zdrowych ochotników są podobne. Wartości AUC i Cmax walsartanu są
niemalże proporcjonalne do zwiększanej dawki w klinicznym zakresie dawkowania (40 mg do 160 mg
walsartanu dwa razy na dobę). Średni współczynnik kumulacji wynosi ok.1,7. Klirens walsartanu po podaniu
doustnym wynosi ok. 4,5 l/h.
U pacjentów z niewydolnością serca, wiek nie wpływa na pozorny klirens osoczowy.
Specjalne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku
U niektórych pacjentów w podeszłym wieku obserwowano nieco zwiększoną ekspozycję ogólnoustrojową
na walsartan w porównaniu z osobami młodymi, jednakże nie wykazano, aby miało to jakiekolwiek
znaczenie kliniczne.
Zaburzenia czynności nerek
Zgodnie z oczekiwaniami w stosunku do substancji, której klirens wynosi tylko 30% całkowitego klirensu
osoczowego, nie zaobserwowano korelacji miedzy czynnością nerek i ogólnoustrojową ekspozycją na
walsartan. Nie ma zatem konieczności modyfikacji dawkowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek (klirens kreatyniny>10 ml/min). Obecnie brak doświadczeń dotyczących bezpieczeństwa stosowania
leku u pacjentów z klirensem kreatyniny <10 ml/min i pacjentów dializowanych, dlatego walsartan należy
stosować ostrożnie w tych grupach pacjentów (patrz punkty 4.2 i 4.4). Walsartan w dużym stopniu wiąże się
z białkami osocza, dlatego zastosowanie dializy w celu usunięcie walsartanu z krążenia jest mało skuteczne.
Zaburzenia czynności wątroby
Około 70% wchłanianej dawki wydalane jest z żółcią, głównie w niezmienionej postaci. Walsartan nie ulega
biotransformacji w istotnym stopniu. U pacjentów z niewydolnością wątroby w stopniu łagodnym do
umiarkowanego zaobserwowano podwojenie ekspozycji (AUC) w porównaniu ze zdrowymi osobami.
Jednakże nie zaobserwowano korelacji między stężeniem walsartanu w osoczu krwi a stopniem zaburzenia
czynności wątroby (patrz punkty 4.2, 4.3 i 4.4).
Dzieci i młodzież
W badaniu z udziałem 26 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (w wieku od 1 do 16 lat), otrzymujących
pojedynczą dawkę zawiesiny walsartanu (średnio 0,9 do 2 mg/kg mc., maksymalna dawka 80 mg), klirens
(1/h/kg) walsartanu był porównywalny w całym zakresie wieku od 1 do 16 lat i był podobny do klirensu u
dorosłych pacjentów otrzymujących produkt leczniczy w tej samej postaci.
Zaburzenia czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30ml/min oraz
tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie nie zaleca się stosowania walsartanu. Nie
ma konieczności zmiany dawkowania u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny >30 ml/min. Należy ściśle
kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy podczas leczenia walsartanem (patrz punkty
4.2 i 4.4).
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Dane niekliniczne, uzyskane na podstawie standardowych badań farmakologicznych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania, farmakologii, toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności i
potencjalnego działania rakotwórczego, nie ujawniają występowania szczególnego zagrożenia dla człowieka.
U szczurów toksyczne dawki u matki (600 mg/kg mc./dobę) w trakcie ostatnich dni ciąży i laktacji
prowadziły do mniejszego wskaźnika przeżywalności, mniejszego przyrostu masy ciała i opóźnienia rozwoju
(oddzielnie małżowiny usznej i otwarty przewód słuchowy) u potomstwa (patrz punkt 4.6). Dawki
stosowane u szczurów (600 mg/kg mc./dobę) są około 18-krotnie większe od maksymalnej zalecanej dawki
u ludzi wyrażonej w mg/m2 pc. (w obliczeniach przyjęto doustną dawkę 320 mg/dobę i pacjenta o masie
ciała 60 kg).
W przedklinicznych badaniach bezpieczeństwa duże dawki walsartanu (od 200 do 600 mg/kg mc.)
powodowały u szczurów zmniejszanie parametrów czerwonych krwinek (erytrocyty, hemoglobina,
hematokryt) i zmiany w hemodynamice nerek (nieznacznie zwiększone stężenie mocznika w osoczu, rozrost
kanalików nerkowych i bazofilię u samców). Dawki stosowane u szczurów (200 do600 mg/kg mc./dobę) są
około 6-krotnie i 18-krotnie większe od maksymalnej zalecanej dawki u ludzi wyrażonej w mg/m2 pc. (w
obliczeniach przyjęto doustną dawkę 320 mg/dobę i pacjenta o masie ciała 60 kg).
U małp szerokonosych, po zastosowaniu podobnych dawek zmiany były zbliżone, lecz cięższe, szczególnie
ze strony nerek, w których dochodziło do nefropatii z wzrostem stężenia mocznika i kreatyniny.
W przypadku obu gatunków zaobserwowano również przerost komórek aparatu przykłębuszkowego.
Stwierdzono, że wszystkie zmiany zostały spowodowane farmakologicznym działaniem walsartanu, który
powoduje długo utrzymujące się niedociśnienie tętnicze, szczególnie u małp szerokonosych. W przypadku
stosowania walsartanu u ludzi w dawkach terapeutycznych wydaje się, że przerost komórek aparatu
przykłębuszkowego raczej nie występuje.
Dzieci i młodzież
Codzienne doustne podawanie walsartanu w dawce 1 mg/kg mc./dobę (stanowiącej około 35% maksymalnej
zalecanej dawki u pacjentów pediatrycznych wynoszącej 4 mg/kg mc./dobę, obliczonej na podstawie
ekspozycji ogólnoustrojowej) nowonarodzonym lub młodym szczurom (od 7 do 70 dnia po urodzeniu)
spowodowało trwałe, nieodwracalne uszkodzenie nerek. Wyżej wymienione działania stanowią
przewidywane nasilenie działań farmakologicznych inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz antagonistów
receptora AT1 angiotensyny II. Działania te obserwuje się podczas stosowania walsartanu u szczurów w
pierwszych 13 dniach życia. Okres ten pokrywa się z 36 tygodniem ciąży u ludzi, a niekiedy może się
wydłużyć do 44 tygodni od poczęcia. W badaniu z walsartanem na młodych osobnikach szczury
otrzymywały dawki maksymalne do 70 dnia po urodzeniu i nie można wykluczyć wpływu stosowania
walsartanu na dojrzewanie nerek (4-6 tygodni po urodzeniu). Czynnościowe dojrzewanie nerek jest
procesem zachodzącym w pierwszym roku życia człowieka. Z tego względu nie można wykluczyć, że dane
te mają znaczenie kliniczne dla dzieci w wieku <1 roku. Jednocześnie, dane kliniczne nie budzą obaw co do
bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci starszych niż 1 rok.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń tabletki:
Celuloza mikrokrystaliczna
Laktoza jednowodna
Kroskarmeloza sodowa
Skrobia żelowana, kukurydziana
Poloksamer 188
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian
Skład otoczki:
Alkohol poliwinylowy
Talk
Makrogol 3350
Tytanu dwutlenek (E171)
Lecytyna sojowa
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
30 miesięcy
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blister Aluminium/OPA/Aluminium/PVC
7, 10, 14, 28, 30, 50, 56, 60, 98 lub 100 tabletek powlekanych
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU
Wörwag Pharma GmbH & Co. KG
Calwer Str. 7
71 034 Böblingen
Niemcy
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie numer 18440
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU /
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
08.07.2011
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI
PRODUKTU LECZNICZEGO
15.09.2013